Αρκούσε- τουλάχιστον για
τον Έλληνα θεατή- η χαμηλόφωνη ατάκα του Γιάννη Οικονομίδη, στον ρόλο του
χρυσαυγίτη ξενοδόχου, ως μάρτυρα υπεράσπισης, μέσα στην αίθουσα του
δικαστηρίου, για να απογειωθεί προσωρινά, η μέτρια ταινία, «Μαζί ή τίποτα» (Aus dem Nichts), του τουρκικής
καταγωγής Γερμανού Fatih Akin.
Εμπνευσμένη από
πραγματικά γεγονότα, τις δολοφονίες μεταναστών από μέλη νεοναζιστικών
οργανώσεων στην Γερμανία, ο σκηνοθέτης αποφασίζει να επιλέξει την οδό του
δικαστικού δράματος και της προσωπικής αφήγησης. Έτσι πέρα από την νύξη για την
ύπαρξη της Ακροδεξιάς Διεθνούς, η ταινία όχι μόνο στερείται πολιτικού
υπόβαθρου, αλλά αποτυγχάνει να υποδείξει την εγκληματική φύση της υποτιθέμενης Άριας
«κοσμοθεωρίας».
Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι
δεν ήταν αυτός ο σκοπός της, πράγμα καθ’ όλα σεβαστό, η σεναριακές ανακρίβειες,
οι σκηνοθετικές ευκολίες και το βεβιασμένο ανεπαρκές φινάλε, αφήνουν την αίσθηση
της διεκπεραίωσης. Αυτό που μένει ουσιαστικά μετέωρο, είναι ο προσωπικός αγώνας της
πρωταγωνίστριας να συμφιλιωθεί με το πένθος της και να πάρει εκδίκηση. Μέσα σε
ένα περιβάλλον ατσαλάκωτης πολιτικής ορθότητας, ουδέτερο στα όρια του εχθρικού,
ο Fatih Akin, αποφασίζει να καταγράψει απλώς τα γεγονότα. Τι θα άλλαζε, αν το
δικαστήριο απέδιδε πραγματική δικαιοσύνη στέλνοντας τους ενόχους στην φυλακή; …
Θα γλυτώναμε τα κακογυρισμένα πλάνα στο Σχινιά.
