Oriana

Συνέχεια προβολών από την Κινηματογραφική Λέσχη Πεύκης, αυτήν την φορά με την Oriana- μια ταινία του 1985- από την Βενεζουέλα, της Fina Torres.

Η ταινία είναι ένα συνεχές flashback με πολλαπλά επίπεδα, μέχρι το πιο απομακρυσμένο που αναφέρεται στις αρχές του 20 αιώνα, σε ένα ράντσο δίπλα στην θάλασσα, κάπου σε μια ζούγκλα της μεγάλης, Λατινοαμερικάνικης χώρας.

 Η María (Daniela Silverio) περιηγείται το εγκαταλελειμμένο ράντσο της θείας της, Oriana  (Doris Wells), μετά τον θάνατό της,  με σκοπό να καταγράψει τα αντικείμενα που περιέχει πριν την πώλησή του. Ενώ εξερευνά τα δωμάτια, τις αποθήκες και τους εξωτερικούς χώρους ανασυνθέτει με την φαντασία της τα γεγονότα που έζησε, όταν είχε επισκεφθεί την θεία της πριν αρκετά χρόνια, δίνει απαντήσεις σε μισοτελειωμένες κουβέντες που είχαν ειπωθεί μεταξύ τους και ανασκευάζει την ζωή της Oriana σε διάφορα στάδια, από την αθωότητα της παιδικής της ηλικίας, τον δραματικό έρωτά της για τον μιγάδα Sergio  και το τραγικό τέλος που είχε,  μέχρι την περίοδο της ωριμότητάς της, όταν και εκείνη την είχε γνωρίσει.

Η δεσποτική φιγούρα του πατέρα αφέντη, οι ταξικές- φυλετικές, διαφορές που καθόριζαν την κοινωνική ζωή, η βικτωριανή ηθική, που έμπαινε εμπόδιο στις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και συχνά οδηγούσε σε τραγωδίες ή σε χαμένες, σπαταλημένες ζωές.

Πρόκειται για μια ταινία με πολλά επιμέρους καλά στοιχεία, όπως για παράδειγμα την φωτογραφία με την εικαστική αρτιότητά της να θυμίζει ζωγραφικούς πίνακες, την εξαιρετική μουσική, την πειστική, έξοχη αναπαράσταση της εποχής και τις ερμηνείες των ηθοποιών, με κορυφαία την Mirtha Borges, στον ρόλο της Fidelia, της ιθαγενούς υπηρέτριας του αγροκτήματος. Το μοντάζ όμως είναι «άκαιρο», αργό και κουραστικό, με αποτέλεσμα ο θεατής να χρειάζεται αρκετή υπομονή για να φτάσει στην απόλαυση που φέρνει το απροσδόκητο φινάλε. Πολύ έξυπνο σκηνοθετικό εύρημα να ανοίγουν μαζί με τα ετοιμόρροπα πατζούρια του σπιτιού και τα "παράθυρα" του χρόνου.