Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

La colmena

Από το Ινστιτούτο Θερβάντες, η πρώτη από μια σειρά κινηματογραφικών Δευτέρων, η αξιοπρόσεκτη ταινία του Mario Camus, “La colmena”, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Camilo José Cela. Γράφει ο συγγραφέας στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης του βιβλίου του.

«Η κυψέλη» δεν είναι τίποτα άλλο, πέρα από ένας αχνός αντικατοπτρισμός,, από μια ταπεινή σκιά της καθημερινότητας, της σκληρής, διασκεδαστικής επώδυνης πραγματικότητας, δεν φιλοδοξεί να είναι τίποτα άλλο, εκτός από ένα κομμάτι ζωής που αφηγείται χωρίς υπαινιγμούς, χωρίς να παραπλανεί, χωρίς υπερβολικές τραγωδίες, χωρίς στοργή, όπως κυλάει η ζωή, ακριβώς όπως κυλάει η ζωή. Το θέλουμε δεν το θέλουμε. Η ζωή είναι αυτό που ζει-μέσα σε μας ή έξω μας- εμείς δεν είμαστε τίποτα άλλο, εκτός από το όχημά της, το έκδοχο της όπως λένε οι φαρμακοποιοί…

Γυρισμένη το 1982, καταπιάνεται με την ζωή μιας ομάδας ανθρώπων, που ζουν στην Μαδρίτη το 1942, την περίοδο που ακολουθεί την νίκη του Φράνκο και την εγκαθίδρυση του φασισμού στην Ισπανία. Λίγο αργότερα, το 1984, θα γυρίσει την ταινία Los santos inocentes, που ασχολείται με την ίδια περίοδο, αλλά στην ισπανική επαρχία.
Πρόκειται για μια τοιχογραφία της εποχής. Λίγο κουραστική στα πρώτα λεπτά, μέχρι ο θεατής να κατανοήσει το πλήθος των προσώπων, καθώς παρελαύνει ένα πλήθος ηθοποιών,  αλλά στην συνέχεια ο σκηνοθέτης αφήνει τα πλάνα να μιλήσουν μόνα τους. Μια κοινωνία διαιρεμένη σε νικητές και νικημένους. Ένας φόβος διάχυτος ένα μίγμα κούρασης απογοήτευσης, παραίτησης. Στους δρόμους συσσίτια, αστυνομικοί και χαφιέδες. Άνθρωποι, που προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπεια τους μέσα σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και βουβής τρομοκρατίας, Μια καινούργια τάξη παράλληλα αρχίζει να εμφανίζεται, εκμεταλλευόμενη την ανυπαρξία ιδανικών και αντίστασης. Ο ατομισμός, η καπατσοσύνη, το ρουσφέτι, η μαύρη αγορά.
Κάτω από το βλέμμα της Χιτλερικής ιδιοκτήτριας του καφέ La delicia συγκεντρώνονται για να περάσουν τις ώρες τους και να μιλήσουν διάφοροι άνθρωποι, που περιστρέφονται γύρω από ένα πυρήνα ποιητών. Παράλληλα, στα διαμερίσματα μιας πολυκατοικίας παρατηρούμε τους ενοίκους, εικόνες καθημερινότητας, που όμως παραπέμπουν στην μεγαλύτερη, στην πολιτική εικόνα της πόλης. Ένα νυχτερινό πλάνο από την είσοδο ενός σταθμού του μετρό. Προβολή εικόνων από τα μαυρόασπρα  «Επίκαιρα» της εποχής με την φασιστική προπαγάνδα. Η αστυνομία συλλαμβάνει, μόνο για να τους τρομοκρατήσει, δυο ομοφυλόφιλους και ένα ποιητή. Περνάνε την νύχτα στο κρατητήριο. Τους αφήνουν ελεύθερους. Έξω από την πόρτα του τμήματος οι φρουροί τους παρατηρούν να φεύγουν σκυμμένοι, φοβισμένοι. Είναι δυο αδελφές και ένας ποιητής. Ο ποιητής φιλοξενείται σε ένα μπορντέλο. Το βράδυ κοιμάται με μια πόρνη. Δεν κάνουν έρωτα. Φαντασιώνονται ότι είναι αληθινό ζευγάρι. Η κοπέλα που αγαπά τον φθισικό, εκπορνεύεται για να τον σώσει. Ο λούστρος στο μπαρ πουλάει και χύμα τσιγάρα.
Αυτές και πολλές ακόμα  ιστορίες που κυλούν παράλληλα, καθώς ο φακός παρακολουθεί τις καταστάσεις, τις αφήνει, και επανέρχεται για να τις ξαναπιάσει από εκεί που τις άφησε. Φωτογραφία με ζεστά χρώματα, κάδρα εξαιρετικά φροντισμένα και ερμηνείες συγκλονιστικές ιδιαίτερα του Rafael Alonso στον ρόλο του Julián Suárez του ομοφυλόφιλου φωτογράφου.


Δεν υπάρχουν σχόλια: