Gloria

Πρόκειται για μια ταινία, με σαφή έλλειψη προσανατολισμού. Ενώ έχει να πει κάποια πράγματα, αποτυγχάνει σε όλα τα επίπεδα, γίνεται φλύαρη και ειδικά μετά το δεύτερο μέρος προβλέψιμη και βαρετή. Η σκηνοθετική της γραμμή πατάει επάνω σε κινηματογραφικά κλισέ, που δεν είναι όμως καλά ενσωματωμένα στην υπόθεση. Η άτριχη, λιπόσαρκη γάτα, το παγώνι με την ανοιγμένη ουρά και άλλοι- υποτίθεται- συμβολισμοί, με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται, προδίδουν την πρόθεση του σκηνοθέτη.

Η Gloria (Paulina Garcia), διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής της και ζει εδώ και 10 χρόνια χωρισμένη. Προσπαθεί, να μην το βάλει κάτω, αλλά κάνει κινήσεις σπασμωδικές, που στο τέλος γυρίζουν μπούμερανγκ εναντίον της. Στην προσπάθεια της να ισορροπήσει την ζωή της, βρίσκοντας μια σταθερή ερωτική σχέση, γνωρίζει σε μια λέσχη φιλίας τον Rodolfo (Sergio Hernandez), έναν εξηνταπεντάχρονο –που είναι χωρισμένος και αυτός, πρόσφατα- ο οποίος όμως δεν έχει την διάθεση και δεν μπορεί να απαλλαγεί από την προηγούμενη ζωή του.

Η μοναξιά, η ανάγκη του να αγαπάς και να αγαπιέσαι, το γάντζωμα επάνω σε μια σεξουαλικότητα που σταδιακά φθίνει, το βλέμμα της αποδοχής, που η πρωταγωνίστρια ζητά απεγνωσμένα από τους άλλους, την μετατρέπουν στο εύκολο θύμα.

Ο σκηνοθέτης Sebastian Lelio από την μια «κλείνει το μάτι» στις «ερωτεύσιμες» πενηνταπεντάρες, που προσπαθούν να αυτονομηθούν, μετά το κλείσιμο του οικογενειακού τους κύκλου, από την άλλη όμως το πρότυπο «Gloria», που εισαγάγει, εμπεριέχει μέσα του τον κίνδυνο μιας καρικατούρας ανθρώπου.  Σαφώς και όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην αγάπη, υπάρχει όμως μια λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην διεκδίκηση και στην αυθεντικότητα της συμπεριφοράς.