Ο Remy (Remy Girard) φαίνεται να είναι ένας από τους τελευταίους μοϊκανούς της γενιάς του. Με τον θάνατό του και λίγο πριν, ξεκινά η επέλαση των βαρβάρων, αρχίζουν δηλαδή να κερδίζουν έδαφος και να πιάνουν ρίζες στην κοινωνία, ο ατομισμός, ο νεοφιλελευθερισμός και το βρέφος, που κουβαλούν στα σπάργανά τους, ο αποτρόπαιος εθνικισμός. Η γενιά του, αυτή η γενιά που σημάδεψε κάτι λιγότερο από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και που παρά τις αστοχίες και τα λάθη της, κατάφερε να θρέψει ιδανικά, να διαμορφώσει συνειδήσεις και να καθορίσει τρόπους ζωής, μπαίνει στο κινηματογραφικό στόχαστρο.
Ο Καναδός σκηνοθέτης Denyz Arcand χτίζει προσεκτικά τα κουτάκια του, βάζει τους πρωταγωνιστές να παίξουν ρόλους καθορισμένους, τέτοιους, που να μην ξεφεύγουν ούτε τρίχα από αυτό, που έχει στο μυαλό του ο θεατής, για να έρθει μετά και να γκρεμίσει, ότι με επιμέλεια έχτισε. Το ξεχασμένο σύνθημα «Το προσωπικό είναι και πολιτικό» έρχεται τώρα να το αποδομήσει, από την αντίθετη ακριβώς πλευρά. Όταν η ζωή χάνεται, όταν το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια, αυτό που μένει τελικά είναι η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια, αλλά και η πηγαία ζεστασιά, η ανοιχτοσύνη, που ενώνει τις ψυχές των ανθρώπων, ακόμα και έχουν ειδωθεί για πρώτη και μοναδική φορά.
Ο Sebastien (Stephane Rousseau), γιος του Remy, φαίνεται εκ πρώτης όψεως πως δεν έχει κληρονομήσει τίποτα από τον λάγνο, «διανοούμενο» πατέρα του. Ένας χωρίς συναισθηματισμούς γιάπις, που ελίσσεται μέσα στους χώρους του νοσοκομείου και της πιάτσας, λαδώνει υψηλά και χαμηλά ιστάμενους, στελέχη, εργατοπατέρες, προσωπικό, μόνο και μόνο για να κάνει τις τελευταίες μέρες του υποφερτές, καθώς ο καρκίνος τελευταίου σταδίου από τον οποίο πάσχει ο πατέρας του, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Φέρνει στο προσκεφάλι του παλιούς φίλους και ερωμένες του, αγοράζει με την βοήθεια της παλιάς του φίλης Natalie (Marie Josse Croze), που είναι ηρωινομανής, τις δόσεις που χρειάζεται, για να καλμάρει τους αφόρητους πόνους του, συγκεντρώνει δίπλα του αυτόν ακριβώς τον κόσμο, που θα τον κάνει να αισθανθεί, όσο πιο ζωντανός γίνεται. Κάθε παλιά φιλία, κάθε παλιά ερωτική σχέση, μια προβολή στο παρόν, ενός παρελθόντος αμακιγιάριστου, μια βουτιά σε εποχές μακρινές, που ο ιδεαλισμός και η έμπνευση, ο αγώνας και η γιορτή των σωμάτων ήταν το αλάτι της ζωής. Οι κουβέντες στον νοσοκομειακό θάλαμο και αργότερα στο σπιτάκι δίπλα στην λίμνη ανασύρουν μέσα από τις κοινές μνήμες την πολιτική γεωγραφία της νιότης τους. Ότι ακριβώς χρειάζεται ο ετοιμοθάνατος Remy, αλλά και ότι μέσα του αποζητά περισσότερο ο «καπιταλιστής» γιος. Ένα μίτο που θα τον βοηθήσει, να τυλίξει ξανά το κουβάρι της δικής του ζωής. Που θα του επιτρέψει να δει με άλλο μάτι τα παιδικά του χρόνια και την ζωή της μητέρας του πίσω από τον κύκλο των πολλών ερωμένων. Μα πιο πολύ ένα πολιτικό εργαλείο για σύγχρονα ανοιχτά μυαλά, ικανό να ερμηνεύσει την σημερινή κατάσταση, όχι με όρους στενά οικονομικούς, αλλά με άξονα κυρίως ανθρωποκεντρικό.
Ο Καναδός σκηνοθέτης Denyz Arcand χτίζει προσεκτικά τα κουτάκια του, βάζει τους πρωταγωνιστές να παίξουν ρόλους καθορισμένους, τέτοιους, που να μην ξεφεύγουν ούτε τρίχα από αυτό, που έχει στο μυαλό του ο θεατής, για να έρθει μετά και να γκρεμίσει, ότι με επιμέλεια έχτισε. Το ξεχασμένο σύνθημα «Το προσωπικό είναι και πολιτικό» έρχεται τώρα να το αποδομήσει, από την αντίθετη ακριβώς πλευρά. Όταν η ζωή χάνεται, όταν το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια, αυτό που μένει τελικά είναι η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια, αλλά και η πηγαία ζεστασιά, η ανοιχτοσύνη, που ενώνει τις ψυχές των ανθρώπων, ακόμα και έχουν ειδωθεί για πρώτη και μοναδική φορά.
Ο Sebastien (Stephane Rousseau), γιος του Remy, φαίνεται εκ πρώτης όψεως πως δεν έχει κληρονομήσει τίποτα από τον λάγνο, «διανοούμενο» πατέρα του. Ένας χωρίς συναισθηματισμούς γιάπις, που ελίσσεται μέσα στους χώρους του νοσοκομείου και της πιάτσας, λαδώνει υψηλά και χαμηλά ιστάμενους, στελέχη, εργατοπατέρες, προσωπικό, μόνο και μόνο για να κάνει τις τελευταίες μέρες του υποφερτές, καθώς ο καρκίνος τελευταίου σταδίου από τον οποίο πάσχει ο πατέρας του, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Φέρνει στο προσκεφάλι του παλιούς φίλους και ερωμένες του, αγοράζει με την βοήθεια της παλιάς του φίλης Natalie (Marie Josse Croze), που είναι ηρωινομανής, τις δόσεις που χρειάζεται, για να καλμάρει τους αφόρητους πόνους του, συγκεντρώνει δίπλα του αυτόν ακριβώς τον κόσμο, που θα τον κάνει να αισθανθεί, όσο πιο ζωντανός γίνεται. Κάθε παλιά φιλία, κάθε παλιά ερωτική σχέση, μια προβολή στο παρόν, ενός παρελθόντος αμακιγιάριστου, μια βουτιά σε εποχές μακρινές, που ο ιδεαλισμός και η έμπνευση, ο αγώνας και η γιορτή των σωμάτων ήταν το αλάτι της ζωής. Οι κουβέντες στον νοσοκομειακό θάλαμο και αργότερα στο σπιτάκι δίπλα στην λίμνη ανασύρουν μέσα από τις κοινές μνήμες την πολιτική γεωγραφία της νιότης τους. Ότι ακριβώς χρειάζεται ο ετοιμοθάνατος Remy, αλλά και ότι μέσα του αποζητά περισσότερο ο «καπιταλιστής» γιος. Ένα μίτο που θα τον βοηθήσει, να τυλίξει ξανά το κουβάρι της δικής του ζωής. Που θα του επιτρέψει να δει με άλλο μάτι τα παιδικά του χρόνια και την ζωή της μητέρας του πίσω από τον κύκλο των πολλών ερωμένων. Μα πιο πολύ ένα πολιτικό εργαλείο για σύγχρονα ανοιχτά μυαλά, ικανό να ερμηνεύσει την σημερινή κατάσταση, όχι με όρους στενά οικονομικούς, αλλά με άξονα κυρίως ανθρωποκεντρικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου