Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

The hangover


Αν το ζήτημα είναι να γελάσει κανείς με κάθε τρόπο, αν το ζητούμενο είναι μια ανάλαφρη ταινιούλα στο θερινό σινεμαδάκι, για να σκάσει επιτέλους και το χειλάκι μας (τέλος τα υποκοριστικά), τότε το “The hangover”, του Todd Philips, φαντάζει το καταλληλότερο. Επιτηδευμένα στυλιζαρισμένο και με σενάριο αφελές και προβλέψιμο, επαφίεται στην καλή προσπάθεια των ηθοποιών του, για να το «ανεβάσουν» και ενώ φαίνεται ότι προς το τέλος κάτι σοβαρό πάει να γίνει, ο σκηνοθέτης τους τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια, έχοντας την «φαεινή» ιδέα να σβύσει κάθε πιθανότητα πρωτοτυπίας και να προβάλει στο πανί τις φωτογραφίες του ταξιδιού τους . . .εν είδει slideshow.
O Doug (Justin Bartha) αναχωρεί για bachelor’s party με τους φίλους του για το Λας Βέγκας. Ο ιδιόρρυθμος Alan (Zach Galifianakis), ο χαμηλής αυτοεκτίμησης οδοντίατρος Stu (Ed Helms) και ο κρυφοτρελιάρης καθηγητής Phil (Bradley Cooper) αποτελούν την, έτοιμη για όλα, παρέα του. Το διήμερο των ανδρών στο άντρο της πολυτέλειας και της ακολασίας έχει από όλα. Όλα όσα θα ήθελε να δει να κάνουν σε ανάλογες περιπτώσεις οι πρωταγωνιστές, ο «καλομαθημένος» θεατής. Ο σκηνοθέτης επειδή ξέρει, ότι ξέρουμε, δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ και ούτε να δείξει . . . πολύ περισσότερο. Ναρκωτικά, σεξ, τζόγος, κρατητήριο, μπουνίδι με μαφιόζους και happy end. Με πινελιές road movie τελείως ξεκάρφωτες μέσα στην υπόθεση και με σημεία αναληθοφανή, που ξενίζουν, όχι γιατί είναι υπερβολικά, αλλά γιατί μυρίζουν από εκατομμύρια χιλιόμετρα, ότι έχουν μπει τσόντα, για να εντυπωσιάσουν (όπως αυτά με το μωρό και την τίγρη στο ξενοδοχείο), κάθε προσπάθεια ευνοϊκής προσέγγισης είναι χαμένη από χέρι. Και ξέχωρα από όλα αυτά μια κατά σωρεία αναπαραγωγή στερεοτύπων, όπως η υποχωρητική, υπομονετική μέλλουσα νύφη μέχρι να βάλει το στεφάνι φυσικά, ο συγκαταβατικός πεθερός, που κλείνει το μάτι στις συντροφικές αντρικές ατασθαλίες, η μέγαιρα αραββωνιαστικιά, που καταπιέζει το ισχυρό φύλο με το γάντι και άλλες τέτοιες απείρου κάλλους. . . καταγραφές πραγματικότητας.
Ίσως να μην μπορώ να πιάσω το λεπτό χιούμορ, αλλά πως να το κάνουμε, κάτι παραπάνω θα ήθελα εκτός από την κότα που τριγυρίζει στην πολυτελή σουίτα του Real Ceasars Palace από μια πρωτοποριακή κωμωδία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: